پونبه

پونب، پنبه، 1) نخیست، که پنبه‌دانه را پوشانده است. نیگ. نیز نخ پخته، پخته؛ 2) پختة دهان شیشه؛ 3) پنبه در ادبیات ب­دیی معناهای زیاد دارد: پنبه در گوش (کنایه از گپ‌ناشنو، غافل) ، پنبه زدن (حلاجی کر­دن) ، لونبه کردن (پراکنده کر­دن) ، ریختن پنبه (کنایه از باریدن برف) ، پنبة سواه از سر مینا گرفتن (کنایه از دمیدن صبح) ، پنبه از گوش ‌افکندن (هوشیار شدن، شنوا شدن) ، پنبه دردهان نهادن (دهان بستن، خاموش گردانیدن). از پوپبه کفنپوش شدن بناگوش (کنایه از مویسفید شدن).