پنین

پنین (عصرهای 5-4 تا میلاد) زبان‌شناس هندوستان قدیم. یکی از اساس‌گذاران زبان‌شناسی، که نظریه‌های ستروکتورلیزم، سیمیاتیکه و منطق زبان‌شناسی را به میان آورده است. در شهر تکسیل تحصیل کرده است. نمایندة مکتب زبان‌شناس هندوستان شمالی. پنین اوّلین شده در هندوستان گرمّتیکة نارمتیوی زبان هندی قدیم-«اشتدهیة» («هشت کتاب») را نوشته است.

هر کتاب آن از چار باب عبارت بوده، 4 هزار سوتره (قاعده) را با توصیف پُرّة فونتیکه، مارفالوژی، کلمه‌سازی، سینتکسیس سنسکریت و قسماً زبان ویدی (در مقایسه با سنسکریت) دربر می‌گیرد. پنین در «اشتدهیة» از مفهومهای حسه‌های نطق، ریشه، صفّیکس و غیره استی­فاده کرده است. عموماً گرمّتیکة پنین نخستین نمونة توصیف سیستمناک زبان می‌باشد.

زبانشناسان هندوستان قدیم پتنجل (عصر 2 تا میلاد) ، جیدیته و ومن (عصر 7) با نامهای «مهبهشیه» («تفسیر بزرگ») و «کشیکوریتّ» («تفسیر بنارسی») به اثر پنین تفسیر نوشته‌اند. گرمّتیکة پنین به زبانهای فرنسوی و انگلیسی ترجمه و نشر شده است (1948-54؛ 1962).

د .: دمر دج. پ. ، پنین ا اگا «واسمیکنیجی»، «نرادы ازی ا اف­ریکی» ، 1973، ش و.