ارفیکها

آرفیکها (orphikoi) ، نمایندگان جریان دینی و عرفانی یونان قدیم، که از عصر 6-4 تا میلاد اینجانب معلومند. آرفیکها خود را پیروان آ ر ف ا ی و شاگرد او موسیی می‌دانستند، که گویا برای معتقدان روایت مخفی گذاشته بودند. مضمون اساسی تعلیمات آرفیکها اساطیریست در بارة پیدایش انسان. فنیت دوجنسه را، که از بیزة کیهانی زاییده شده است (آفتاب و زمین پاره‌های پوچاق آن می‌باشند) ، زیوس (مجسمة تمام قدرت الهی) فرو می‌برد. بعد این از زیوس وارث-آینده حاکم نیک عالم-دیانیس-زه-گریی تولید می‌گردد.

مّا ارکان زگریی را پاره کرده می‌خورند. زیوس در نوبت خود ارکان را با رعد و برق می‌سوزد. آدمان عیناً از خاکستر آنها پیدا شده‌اند، که ذاتاً مجسمة هم هیولای نیک زگریی و هم هیولای بد ارکانند. برای از ظلمات جسم آزاد کردن روح الهی مراسمهای مخصوص پاککننده و امرهای زاهدی ضرورند (مثل نخوردن گوشت) ، که سرّ و اسرار آنها را فقط آرفیکها می‌دانند.

پارسایان را در آخرت سعادتمندی، نامحرمان را عذاب ترتر (زندان افسانوی زیرزمینی) در پیش است. عصرهای 5-4 تا میلاد آرفیکها در بین طبقة پایان جمعیت نفوذ زیاد داشتند. بسیار مؤلفان عقاید و رسم و آیین آرفیکها را مذمّت و مسخره کرده‌اند. ولی حاملان نوفلاتونیه می‌خواستند از متنهای آفریکها در مودابیل انجیل و تورات «کلا­م مقدّس» خود را ترتیب دهند.