این

آیین در دین (رسم، عادت؛ قاعده و قانون) ، پرستش دینی اشیا، موچودات ریلی یا فنتستی­کی، که دارای خصوصیتهای فوق‌البیطعیست. در معنای وسیش-شکل تاریخاً به وچود آمدن مناسبتهای دینی. عنصرهای ترکیبی آیین عملیات دینی و ساحری (مراسمها، عبادت) و اشیایی، که به آن تعلق دارند (تصویرات مقدّس، عبادتخانه، معبد و غیره) می‌باشند.

در معنای محدود آیین گفته تنها آن مناسبتهای دینیی را می‌فهمند، که با اعتقاد به موچو­دات فوق‌البیطعی وابسته‌اند. به شکلهای تاریخی دین طرز مخصوص پرستش (آیین) خاص است: آیین تاتیمی، مراسم دفن، کاسبی، اولا­دی و عایلوی، شمنی و غیره. نوعهای آیین را وابسته به ابژکتهای آن چودا کردن ممکن است: پرستش آفتاب، آسمان، آب، هیوانات، نباتات، آتش، اچداد، شاه و غیره.

برای شکلهای ابتدایی آیین علاقة بی‌واسطه با دایره‌های مویین حیات جمعیت خاص بود. آیینی دینهای معاصر با اساطیر آمیخته است. نماز، عبادت صلیب و اقنوم، ساحری و غیره عنصرهای آیین می‌باشند.