اپیگرمّه

اپیگرمّ (از یون. epfgramma-نوشته‌جات، کتیبه) ، شعر نه چندان کلانیست، که در آن یگان کس مورد هجو و مسخره قرار می‌گیرد. اوّل در یونان قدیم کتیبة نظمی و نثری را ه. می‌گفتند. بعد کتولّه و مرجیل به ه. آهنگ هجو و مضحکه داده‌اند. ه. در ا. 18 در ایجادیات والتر، ج. ج. روسّا، گ. ه. لیسّینگ و دیگ. نشو و نما یافت. ه. در ادبیات روس نیز عنعنة قدیمی دارد. ه. در نظم ساویتی تاجیک آخ. س-های 50 پیدا شده، اوّ. س-های 60 موقع پیدا کرد. ه. یکی از جنرهای مشکلترین هجویی بوده، در شکلهای مثل، رباعی، دوبیتیهای خلقی و سرود و ترانه‌ها گفته می‌شود. در آن کنایه و استعاره و مجاز موقع مخصوص دارد. ه. از دو حصّه ‌عبارت است: حصّة ‌اوّل پارتریت شخص و حصّة ‌دویّم هجو عورا در بر می‌گیرد. مس .:

تار پیچیده به میز شاعری چون انکبود.

می‌نشیند با غروری، دست بر بالای دست،

و چه سان آخر نفخرد، تا به حالا شاعر است،

بیست سال ارچ مقدّم شعرکی بینویشته بود.

(گلنظر).

ه. در توضیح و تفسیر و زیرنوشت هر گونه رسم و کریکتوره‌های هجویی نیز استفاده می‌گردد.

ه. مولاناو.