بد‌الله ابن مسعود

عبدالله ابن مسعود ابن غافل ابن حبیب هوزلی (سال تولدش نامعلوم-وفاتش 652) ، یکی از صحابه‌های نزدیک محمّد (س). کنیش ابوبدورّهمان، ابن امّ عبد و ابن مسعود. ششمین نفریست، که دین اسلام را پذیرفت و از این رو او را سادیس سیتّه (ششم شش نفره) می‌گفتند. موافق روایات او در اثر یک معجزه، که با دست رسانیدن پیغمبر (س) پستان برّة میش هنوز بار نگرفته پُر شیر شد، مسلمانی پذیرفت و از آن پس ملازم خدمت پیغمبر (س) گردید.

و را صاحب نعلین، وساده و سیواک (کفش، بالش و مسواک پیغمبر (س) می‌خواندند. عبدالله نخستین کسیست، که قرآن را در مکّه آشکارا خوانده به گوش مشرکان رساند. عبدالله زولهیجرتین (صاحب دو هجرت) است، زیرا یک بار به حبشه و بار دیگر به مدینه هجرت کرد و در همة غزوات پیغمبر (س) حاضر بود. او یکی از اشرة موبشّره (ده یار پیغمبر (س) ، که به آنان وعدة بهشت فرمود) است.

در جنگ یرموک اشتراک داشت. هنگام وفات در مدینه بیش از شصت سال عمر داشت. عبدالله یکی از مفسّران مشهور اصحاب کرام و اساس‌گذار مکتب تفسیر در عراق به شمار می‌رود. اساس تعلیمات حلقة همّاد ابن عبوسولیمان-استاد امام اعظم به همین مک­تب عبدالله می‌پیوندد.