بّت

بّت (لاتینی اbbas، یون. اbba، آرامی اbo-پدر) ، در کلیسای کتالیکی راهبلد و پیر دیر، قسماً صاحبوکالت راهبان نصرانی، پدر روحانی، استاد و پیشوای دینداران در جمعیّت راهبان. صلاحیّت ابّت از روی نظامنامه و قواعد دیری، که مؤلفان و مرتّبانش وسیلیی ولیکیی (عصر 4) و بینیدیکت نورسییسکیی (آخر عصر 5 و اوّل عصر 6) بودند، مقرّر کرده شو­ده است. از سال 530 به ابّت وکالت یک‌عمره داده می‌شود. ابّت در ایئررخیه‌ (مرتبه)-ا کلیسایی بعد از اپیسکاپ جای دوّم را اشغال می‌کرد.

در اخیرهای 8-9 در سیستم سیاسی او­راپة غربی ابّس یکی از منصبهای مهم و مفید حساب می‌یافت. ارباب دولتی به راهبان و زاهدان ب­رای هر گونه خذمت شایسته عنوان ابّت را می‌دادند. بعد از اصلاحات پ­پة ریم گریگاریی 7 (عصر 11) ابّت از تابعیت حاکمیت امپراتوری برآورده شد. ابّت، که دیر کتالیکی را سرداری می‌کند، عادتاً، از ولایت تابع به اپیسکاپ انتخاب و همچون ابّت قیاسن نامگذاری کرده می‌شود (لاتینی اییفجتگدشگج)؛ گرچندی او  ونوان اپیسکاپی نداشته باشد هم، دایرة حقوق وه‌ای به صلاحیّت اپیسکاپی اپرخیلی مطابقت می‌کند. ابّتزن در رفت اداره‌کنی دیر زنانه همان وظیفه‌ها را این را می‌­کند، لیکن از حقوق و مرتبة عالی مقدّس راهبی محروم است.