سرخوش محمّدفزل ابن محمّدزاهید

سرخوش محمّدفزل ابن محمّدزاهید (1640، کشمیر 1714، دهلی) ، شاعر فارسی‌زبان هندوستان. اجداد سرخوش از بدخشان بوده، او در خردسالی همراه پدرش به سرهند رفته است. تحصیل شاعر آن جا گذشته است و او با ناصرلی سرهندی دوست و همسبق بوده است. سرخوش از 8-سالگی به شعرگویی سر کرده است. چندی در خدمت دربار بوده، ولی سال 1697 از خدمت دست کشیده است و در دیهل گوشه‌نشینی را پیشه کرده است. هنگام در دربار بودنش قصیده‌های مدحی نوشته است.
سرخوش تألیفات منظوم و منثورن زیادی داشته است (مثنویهای «نوراً الا نور»، «حسن و عشق»، «ساقی‌نامه»، «قضا و قدر»، «در بعضی خصوصیتهای هندوستان»، «جنگنامة محمّد اعظمشاه» و اثرهای منثور «جوش و خروش»، دیباچة رسالة «روایح» در پیروی «روایح» جامی و غیره) ، که نسخه‌ای از آنها تا زمان ما نرسیده است. دیوان اشعاری، که ادبیات‌شناسایی هندی به او نسبت می‌دهند، در واقع دیوان اشعار میرزا یهعیا-خان سرخوش است، که از اهل ایران بوده، در عهد مظفّر‌الدّین قاجار عمر به سر می‌برد و دیوانش سال 1906 در کلکتّه به طبع رسیده بود. از اثرهای سرخوش تنها تذکرة «کلمات-اش-شعرا» تا به ما رسیده است، که سال 1942 در لاهور و سال 1951 در مدرس به طبع رسیده است. ا. غفّاراف