نقاره

نقاره (ار. -دهل) ، ساز موسیقی ضربی، که در بین بسیار خلقها معمول است؛ تنة درون‌خالی داشته، از یک یا دو طرفش پوست کشیده‌اند. هنگام به می‌مب­رنه زدن آواز حاصل می‌شود (بعضاً در وقت سایش). بلندی آواز نقاره بی‌اندازه (نامویین) است. از زمانهای قدیم نقاره همچون ساز بانگ خبر استفاده شده، رقصها، نمایشها، مراسمهای دینی در هوای آن اجرا می‌گردیدند.

در ارکسترهای سمفونی و نفسی دو خیل نقاره-کلان و خرد (یا حربی) اس­تیفاده می‌شوند. بران نقارة کلان کوبک نوگش نرم را به کار می‌ب­رند. آواز نقاره پرقوّت، بی‌جرنگ و پست می‌باشد. تنة نقارة خرد پست‌تر بوده، به روی ممبرنه پایانش تارها کشیده شده است، که آواز را جرنگاسی می‌کنند. برای زدن نقارة خرد دو کوبک چوبین نوگغفس را استفاده می‌برند. نقارة پیانیری به همین نوع نقاره مانند بوده، از آن خردتر است.