تنور

تنور، کوره‌ای است برای نانپزی. تنور از قدیمولییام در آسیای میانه معمول است. برای ساختن تنور پیش از همه خاک زرد، پشم یا کاه را درآمیخته، با آب لایی تییار می‌کنند. بعد به لایی نمکاب پاشیده، بالایش را با متایی می‌پوشند و مدّتی دم می‌دهند. سپس آن را با پایی شتّه زده «می‌پزانند». بعد لای را پارچه-پارچه (برش 20-30 سم، غفسی‌اش 8-10 سم) برریده، با توانچه و غندک به یکدیگر چسپانیده، تنور می‌سازند.

بلندی و اندازة تنور گوناگون می‌شود. برای روزگار بیشتر تنور وسعتش 60-70 سم را به کار می‌برند. تنور نانوایخانه یا معرکه‌ها کلانتر مشود. برای آتش‌بردار شدن تنور به درون و بیرونش نمکاب می‌پاشند. لب تنور را با تلانچه زدده-زده اندکی غفستر می‌کنلد. بعد تنور را خشکانده، در جای تعیینشده می‌شنانند. آن را بر بالای سوفچة مخصوص بلندی‌اش 1-1، 20 م می‌گذارند.
در ناحیه‌هان جنوب تاجیکستان باشد، تنور زمینی معمول است. برای ساختن چنین تنور زمین را کانوسشکل کافته، دیوارهای آن را با لای مخصوص انداوه و استوار می‌گردانند. در ابتدا چنین آتشدان شبیه تنور را در داخل خانه به طور عمودی می‌ساختند و آن همچون آتشدان نیز خذمت می‌کرد. در بالای این تنور دیگ گذاشته خوراک، در دیواره‌های تفسیه‌اش نان می‌پختند و آن در این زمان خانه را گرم می‌کرد. ا. دویواو.