تبر

تبر، اسباب روزگار، آلت فلزییست برای بریدن چوب و درخت، میده کردن هیزم، گوشت و غیره. دروّلینیالیتپیداشد. اوّلهاز سنگ می‌ساختند. تبر سنگی فانه‌شکل بوده، آن را به نوگ دستة چوبی می‌بستند. در آخر نیالیت تبریهای سنگین سفته معمول گردیدند؛
در عصر برنجی تبرهای مسی و برنجی سوراخدار پیدا شدند. در عصر آهنتبر آهنش سوراخدار معمول گردید. با مرور زمان تبرتکمیل یافت و دم آن را بعضاً از پولاد می‌ساختگی شدند. از عصر 17 ساخت تبر حاضره معمول شد. بازیافتهای آرشیالوگی بر آن دلالت می‌کنند، که در آسیای میانه هم تبر از قدیم معلوم بود. تبریکچند خیل می‌شود. تبر کلان (وزنش تا 3 کگ، برای درخت‌بری و کُندکفانی) ، تبر میانه (2، 5 کگ، برای هیزمشکنی) ، تبرچه (تا 1 کگ، اساساً برای گوشت‌قیمکنی) و تبرزین (آلاتیجنگی). حالا خیلهای گوناگون تبر را در سیخهای ریختتری و زوادهای مخصوص متالورگی می‌سازند.