سربیت

سربیت، بیت اوّل و آغاز سرود را گویند. سربیت یک یا دو و گاها چهار مصرع می‌شود. آن را در محلها سراواز، سرنقش، سرمنداغ و شیرازه هم می‌گویند. سربیت با نقرات رابطة قوی داشته، به سرود ترتیب، نظام و طنطنه می‌بخشد. سربیت را عادتاً سربیتخان می‌سراید، که باید آواز خوب داشته باشد. در سرودهایی، که کالّیکتیوانه اجرا می‌شوند (سرودهای مراسم تویی، سرودهای محنتی «من داغ» و عموماً سرودهای نقراتدار) سربیتخان اشتراک می‌کند.

مسلن، در توی عروسی سربیتخان سربیت را می‌گوید، حافظان دیگر «یار-یار»، «هه‌ای، یار-یار»، «شه مبارک باد» برین نقرات طنطنوی را برابر تکرار می‌کنند. وابسته به ذوق سرایندگی سربیتخان آهنگ سرود زود-زود تغییر می‌یابد، مصرعها به قسمها جدا می‌شوند و سرود شکل و تابش مخصوص می‌گیرد. سربیتخان را سرگوینده، سرمنداغگویی و بردارنده نیز می‌گویند.
دبیات: ا م آ و آ و ر. آچیرک ایجادیات دهنکی اهالی کولاب، دوشنبه، 1963؛ 3 ا ه ن ا ا و ا ف. سرودهای مراسم توی تا-جیکان. دوشنبه، 1979. ف. ذهنییوه.