رهیمی

رهیمی  (تخلّص؛ نامش میرزا عبدالرّحیم خان خوانان؛ 1556، لاهور-1622، همان جا) ، شاعر فارسی‌زبان هندوستان. پیسه-ر شاعر و ارباب دولتی بیرمخان. در چارسالگی از پدر یتیم ماند. اکبرشاه رحیمی را برای قدردانی خدمتهای پدرش به زیر حمایه گرفته، تعلیم و تربیش را به عهدة محمّدامین اندیجانی واگذاشت. رحیمی در آموزش علم و ادب و قانون و قاعدة سپاهیگری مهارت خوب داشت؛ هنوز در اییام جوانی از طرف اکبر به عنوان میرزاخانی سزاوار گشته است. در سن 28-سالگی رحیمی برای در یکی از جنگهای ضد مخالفان اکبر کارنمایی کردنش به منصب پنج‌هزاری رسیده، صاحب عنوان خان خوانان شد. رحیمی زبانهای هندی، تاجیکی (فارسی) ، سنسکریت، عربی و ترکی را خوب می‌دانست و به همة این زبانها شعر می‌گفت. اشعار شایسته را از یک زبان به زبان دیگر بدیهتة و نکو ترجمه می‌کرد. «بابورنامه» ظهیر‌الدّین بابور را از ترکی چیغتایی به زبان تاجیکی ترجمه کرده است. شعرهای تاجیکی‌اش اساساً از غزل و رباعی عبارتند. در غزل و رباعیات رحیمی مخصوصاً تأثیر سعدی و خییام حس می‌شود. مقام رحیمی در انکشاف و تکمیل اسلوب نو در ادبیات تاجیک‌زبان دوره‌های منبعدة هندوستان بلند است. اسلوب او از طرف شاعران نمایان عصر 17 هندوستان دوام داده شد. رحیمی همچون حامی اهل علم و ادب شهرت دارد. در دربار او بسیار ادیبان، مورخان، خطّاطان، رسّامان و عالمان صاحب‌استعداد گرد آمده بودند و او آنها را ای جهت مادّی و معنوی دستگیری می‌کرد. رحیمی صاحب کتابخانة کلانی بود. او در بعضی شهرهای هندوستان و پاکستان یک قطار بناهای باحشمت ساخته، رسم کاشتن خربزه را در این کشورها جاری کرد.

دبیات: علی‌اف گ. یو. . پیرسایыچنیه لیتیرتوره اندی. ، مسکو، 1968.