مگنیتیزم آفتاب

مگنیتیزم آفتاب، مجموی حادثهایی، که به موجودیّت میدان مگنیتی در آفتاب وابسته‌اند. میدان مگنیتی داغهای آفتاب، میدان مگنیتی ساحه‌های فعال بیرون از داغها و به نام میدان عمومی آفتاب را فرق می‌کنند. میدان مگنیتی آفتاب را بار اوّل استرانام امیریکایی ج. خییل سال 1908 از روی تجزیة خطهای فروبری (نیگ. حادثة زییمن) در سپیکترهای داغهای آفتاب کشف کرد. برای چِن کردن میدان مگنیتی پراقتدار عادتاً، انلیزتار پالیریزتسیش دایروی استفاده می‌شود، که برای مشاهدة علی‌حدة کامپانینتهای زییمنی خطهای سپیکتر امکان می‌دهد. میدانهای مگنیتی سست را باشد، با مگنیتاگرف آفتابی دقیق چِن کردن ممکن است. مگنیتیزم زمین از افت کار، سبب گرم شدن قَبَت بالای اتمسفرة آفتاب، سرعت گرفتن ورّخا و به فضای بینیسییاروی برآمدن آنها می‌باشد و در بسیار هاداسه‌های به xypوج آفتاب علاقه‌مند، رل مهم می‌بازد. میدانهای مگنیتی سست به قطعه‌های بیشتر درخشان آفتاب، که در آنها گاز می‌تفسد، علاقه‌مند می‌باشند. ولی در قطعه‌های جداگانه بیش از 1400 ه شدن میدان مگنیتی باعث پست‌شوی حرارت گاز و پیدایش داغهای آفتاب می‌گردد. تأثیر متقابل میدانهای مگنیتی گروههای داغها خروج آفتاب را به وجود می‌آرد. در جایهای فعال بیرون از داغها میدان مگنیتی سست یا خود میدانهای مگنیتی فان مشاهده می‌شوند: آنها یکجایه با ساحه‌های فعال ستروکتورة تاج آفتاب و محیط بینیسییاروی را مویین می‌کنند.

در ارزهای گیلیاتسینتری بالاتر از 55° به نام میدان مگنیتی عمومی آفتاب، که به میدان دیپالمانند است، چِن کرده می‌شود. به آن تغییر موقت خاص است و بعضی سالها تقسیمات میدان مگنیتیل عمومی در ارزها و میدان مگنیتی دیپال به کلّی فرق می‌کنند. مقرّر شده است، که در دورة مکسیمم خروج آفتاب علامت میدان مگنیتی در قطبها تغییر می‌یابد. استرانام ساویتی ا. ب. سیویرنыی ستروکتورة نازک و کارکتر ستتیستیکی میدان مگنیتی عمومی را آموخت. میدان مگنیتی پُرّة آفتاب (چون ستاره) با دور قریب 27-28 روز و امپلیتودة 1 ه تغییر می‌یابد. طبیعت مگنیتیزم زمین الحال پرّه تدقیق نشده است.