بد‌الله ابن طاهر

عبدالله ابن طاهر (سال 798، نیشاپور-845، همان جا) ، پیس­ر ابوتیییب طاهر-سوّمین امیر طاهریان. عبدالله پس از مرگ برادرش تلهه به امارت خراسان نشست. عبدالله در زمان حیات پدرش شهنة بغداد بود. وه‌ای مثل پدرش در  فرو نشاندن ناآرامیهای سرزمینها و قیامهای ملوک عرب[نقش مؤثر گذاشت. عبدالله توانست  شورشهای امرای عرب، به ماننده نثر ابن شبس (824-825) ، قیامهای عراق سرکشی ابید‌الله (825-826) و جنبشهای مصر را فرو نشاند.

بد‌الله سال 829 طبق فرمان خلیفه برای فرو نشاندن تاخت و تاز خواریج در خراسان به آن ولایات فرستاده شد. عبدالله در سال 830 به نیشاپور رسید و آن را پایتخ­ت خود انتخاب کرد. در مدّت پانزده سال حکومتش (830-845) احترام عبّاسیان را رعایت می‌کرد.

خلیفه موعتسیم (833-842) بر خلاف مأمون نسبت به عبدالله خوش‌بین نبود. عبدالله قبل از مرگش، علاوه بر خراسان، همچنین بر ولایات ره‌ای، جبال، مازندران، تبرستان، رویان و کرمان فرمانروایی می‌کرد. همزمان فرمانده نظامیان بغداد بود.

سیاست عبدالله  نیسبت به خلیفة عبّاسی مسالمت‌آمیز و دوستانه بود. وه‌ای سعی می‌کرد تا خشم خلیفه را نسبت به خود و دودمانش برنه‌انگیزد. عبدالله ادیب و شاعر هم بود و مانند پدرش به عربی شعر می‌گفت. به موسیقی علاقه داشت و بعضی آهنگها را به او منسوب دانسته‌اند. او مانند پدرش روحیة عربی و تعصّب به مذهب اسلام داشت و کتابهای ایرانیان قبل از اسلام را آتش می‌زد.