پسیخیتریه

پسیخیتریی (از پسیخا… و یونانی iatreia-معالجه، طبابت) ، یک ساحة علم طب را گویند، که سبب و ماهیت، علامتهای ظاهری، جریان، ایتیالوژی، پتاگینیز و اصولهای پیشگیری و معالجة بیماریهای روحی را می‌آموزد. پسیخیتریه به پسیخیتریة عمومی و پسیخیتریة خصوصی تقسیم می‌شود. پسیخیتریة و م و م ی قانونیّتهای اساسی ویران شدن فعالیّت روحی و مسئله‌های عمومی ایتیالوژی، پ­تاگینیز، تصنیف و اصولهای تدقیق آن را، پسیخیتریة خصوصی باشد، بیماریهای روحی علی‌حده را می‌آموزد. آموزش بیماریهای روحی هنوز در دورة بوقرات آغاز یافته بود. او به مانند بیماریهای دیگر در نتیجة تأثیر محیط بیرونه به ارگانیزم به وجود آمدن بیماریهای روحی را بیان کرده بود. به این فکر در اثرهای ابوعلی ابن سینا هم اشاره‌ رفته است.

پسیخیتریه از آخر عصر 18 و اوّل عصر 19 cap کرده چون علم مستقل رو به ترقّی نهاد. اساس‌گذاران پسیخیتریة علمی دُختُر اتلیوی و. کیروج، عالم فرنسوی ف. پینیل و دیگران بودند. کلنیکهای اوّلین پسیخیتری در روسیه در نیمة 2-ام عصر 19 در نزد آکادمی طبّی و جرّاحی پتربورگ (ا. م. بیلین­سکیی) و انیویرسیتیتهای مسکویو (س. س. کارسکاو) قزان (ا. و. فریزی) تأسیس یافتند. در زمینة این کلی­نیکه‌ها مکتب پسیخیترهای روس (ا. پ. می‌رجییوسکی، و. م. بیختی­ریف، و. پ. سیربسکیی و دیگران) به وجود آمد. ترقّیات منبعدة پسیخیتریه در عصر 20 به آموزش پسیخازها، شیزافرینیه و دیگر بیماریهای روحی، استفاده بردن تحلیل ژنتیکی در تشخیص بیماریهای روحی، به کار بردن اصولهای نو معالجه، دریافت کردن پریپرتهای نو طبابتی و غیره وابسته است.

در سالهای آخر در نتیجة ترقّیات علم طبّ پسیخیتریه به یکچند ساحه‌های مستقل تقسیم شد: پسیخیتریة بچگان، پسیخیتریة حربی، پسیخیتریة سودی، پسیخیتریة کلانسالان (گیرانتاپسیخیتریه) ، پسیخافرمکالوژی و غیره.

پسیخیترهای تاجیک اوّلین شو­ده یک قطار حالتهای نو ظهورات پسیخاپتالاگی و خیلهای پسیخازهای ایکزاگینی را توصیف نموده‌اند. آنها موجود بودن پسیوداگلیوتسینتسیة فونکسیانلی، واریانتهای فعال و گلیوتسینتاری سندرام کندینسکیی، گلیوتسینتسیة جسم غیر در دها و حلق، واریانت انییرایدی میزدگی، سندرام اتوماتیزم روحی هنگام میزدگی، مقام کریمیناگینی و سویتسیداگینی سندرام کندینسکیی را با معلومات نو اساسناک کرده، چاره‌های پیشگیری آنها را پیشنهاد نمودند.

پسیخیترهای ساویتی در جمعیّت عمومی‌اتّفاقی نیوراپتالاگهای و پسیخیترها (تأسیسش 1927) ، که به اسّاتسیتسیة پسیخیتری عمومی‌جهانی (vvpa؛ تأسیسش 1961؛ 74 جمعیّتهای ملّی را دربر می‌­گیرد) داخل می‌شود، متّحد گشتند. مسئله‌های پسیخیتریه در ا.ج.ش.س. در «جرنل نیوراپتالاگی ا پسیخیتری ام. س. س. کارسکاوه» نشر می‌شوند.

لد .: کنّبیخ یو. ، استاریه پسی­خیتری، م. ، 1929؛ یودین ت. ، آچیر­ک استاری آتیچیستوینّایی پسیخیتری، م. ، 1951؛ گلیماو م، گ. ، سندرام پسیخیچیسکاگا اتوماتیزمه. د. ، 1905؛

ه ا م آ ن  م و ا ل ل. ایپیلیپتیچیسکی پسی­خازы، د. ، 19/2؛ گلیماو م، گ„ خ­سناو ا. ر„ کالامییتس و. ف. . بی­لیه گاریچکه، د. ، 1970؛ گلیماو م. گ. ، بیسّاناو یو، و. ، سویتسیدلنыی ا اگ­ریسّیونыی دییستویه بالنыخ شیزافرینییی س ویدوشیم سندرامام کندینس­کاگا ا پت اخ پرافیلکتیک، م„ 1980،

م. غ. غلاماو.