منتیة زمین

منتیة زمین، طبقه‌ای است بین قشر و یدرای زمین 83% حجم (غیر از اتمسفره) و 67% مسّة زمین را فرا می‌گیرد. بنا بر عقیده‌های موجوده منتیة زمین، از همان المنتهای شیمیایی عبارت است، که آنها هنگام پیدایش زمین در حالت سخت بودند یا به ترکیب پیوستهای سخت شیمیایی داخل می‌شدند (از قبیل آ، si، mg، fe). موافق تصوّرات حاضره، ترکیب منتیة زمین به ترکیب میتیاریتهای سنگی نزدیکی دارد.

ز میتیاریتهای سنگی به منتیة زه‌امین بیشتر ترکیب خواندریتها نزدیک است. منتیّه را از قشر زمین سطح ماخاراویچیچ جدا می‌کند، که در آن سرعت موجهای سایسمیکی برقد هنگام از قشر به منتیة زمین گذشتن یکباره از 6، 7->7، 6 تا 7، 9-8، 2 کم/سان می‌افزاید؛ از یدرای زمین منتیّه را سطحی (در چقوری 2900 کم) جدا می‌کند، که در آن سرعت موجهای سه‌ایسمیکی از 13، 6 تا 8، 1 کم/سان کم می‌شود. منتیة زمین به منتیة پایانی و منطق بالایی جدا می‌شود. منطق بالایی در نوبت خود (از بالا به پایان) به سوبسترت، قَبَت گوتینبیرگ (قَبَت سرعتهای پست موجهای سه‌ایسمیکی) و قَبَت گالیتسыن (آن را بعضاً منتیة مابینی می‌نامند) تقسیم می‌شود در پایان منتیة زمین قَبَت غفسی‌اش تا 100 کم موجود است، که در آن سرعت موجهای سه‌ایسمیکی نمی‌فزاید، بلکه اندکی سست می‌شود. از افتش قشر زمین از حساب منتیة زمین به وجود آمده است؛ پراتسیسّه دیفّرینتسیتسیة منتیة زمین حالا هم دوام دارد

. تخمین می‌کنند، که یدرای زمین هم از حساب منتیة زمین کلان شده ایستاده است. پراتسیسّهای در قشر زمین و منتیة زمین رویدیخنده با هم زنچ علاقه‌مندند؛ حرکتهای تیکتانیکی قشر زمین شاید از منتیة زمین انرژیه گیرند.

د .؛ مگنیتسکیی و. ا. ، ونوترینّیی ستراینی ا فیزیکه زیمل، م. ، 1965؛ پرابلیمы ستراینیه زیمنایی کارы ا ویرخنیی منتی. م. ، 1970.