تیخنیکة طبّ

تکنیکة طبّ، مجموع واسطه‌های تکنیکی را گویند، که با مقصد پیشگیری، تشخیص و طبابت بیماریها، اینچنین برای انجام دادن چاره‌های سنیتری و گیگیینی و ضداپیدیمی استفاده می‌شوند. در دورهای قدیم برای معالجة بیماران و زخمداران هر خیل آلتهای غیریتیبّی (پاک و، قیچی، گیره، انبور، ابروچینک و غیره را به کار می‌بردپد. منبعد به توفیل پیشروی علم و صنعت طبّ و ترقّی و تکمیل کسب و هنرهای گوناگون اوّلین آلات طبّی و جرّاحی (نیشتر، سوزنها، چاقو، انبور دندانکنی و غیره) ساخته شدند. در روسیه استحصال صناعتی مصنوعات تکنیکة طبّ عصر 18 آغاز یافت. در عصر 20 تکنیکة طبّ نهایت ترقّی کرد.

سال 1937 در شهر مسکو لبارتاریة مرکزی تدقیقاتی آلات طبّ تشکیل یافت، که در زمینة آن سال 1944 انستیتوت عمومی‌اتّفاقی تدقیقاتی آلات و تجهیزات طبّ تشکیل شد. صناعت طبّ حاضره قریب 50 مؤسسن اختصاصمند، انستیتوتهای تدقیقاتی، بیوراهای کانستروکتاری و مقدار زیاد تشکیلاتهای دیگر ساحه‌ها را در بر می‌گیرد، که به مؤسسه‌های نگهداری تندرستی بیش از 5 هزار نامگوی نمونه‌هان تکنیکة طب را می‌دهند. در ا.ج.ش.س. اتّحادیه‌های اساسی استحصال و ساختن نمونه‌های نو تکنیکة طبّ «سایوزمیدپریبار» و «سایوامیدینسترومینت» می‌باشند.
سال 1958 مملکتهای اعضای ساویت یاری اقتصادی بینیهمدیگری تصنیف مخصوص قبول کردند، که از روی آن مصنوعات تکنیکة طبّ به 16 گروه اساسی تقسیم می‌شوند: آلات طبّ، اپّرتهایه مکانیکی برای تشخیص و طبابت، جهازهای پانساه‌ای، گندزدایی و تقطیرکنی، اسباب و آلات معالجة چشم، مصنوعات شکسته‌بندی و غیره.