سکیلیت

  اسکلت (از یونانی skeletos-خشک‌شده، قاق‌شده) ، مجموع بافته‌های سخت ارگانیزم هیوانات و آدم را گویند، که وظیفة تکیه‌گاه بدن و از آفتهای مکانیکی محافظت کردن آن را اجرا می‌کند.

  اسکلت آدم از استخوانهای جمجمه، دست و پایی و تنه عبارت بوده (همگی بیش از 200 استخوان) ، از جهت ساخت عمومی به اسکلتی هیوانات مهره‌دار و میمونهای آدم‌شکل مانند است. اسکلت آدم از اسکلت میمون تنها با ساخت و کلان بودن جمجمه، شکل استخوانهای دست و پایی، ستون‌مهره و کاس فرق می‌کند. اسکلت از بافته‌های پیوندی عبارتبودة نسل آدم هنوز در 2-ماهگی انکشاف داخلیبتنی به اساس تغایکی اوستوخانهای منبعده تبدل می‌یابد، که ینکیشاف آن در 25-2س-سالگ کاملاً ان-جام می‌یابد. از روی درجه‌های استخوانشوی، که به واسیوة رینتگین مویین کرده می‌شود، سنّ و سال آدم را عنیق کردن ممکن است. در برکمالی و سالخوردگی در نتیجة در هوجیره‌های استخوان کم شدن مقدار کلسیی استخوانها پوککه و سیرسوراخ (آستیاپاراز) می‌شوند و پراسیسّ پیرشویو استخوانهای اسکلت اوج می‌گیرد. ساخت اسکلت خصوصیتهای جنسی نیز دارد؛ مثلاً، استخوانهای دست و پای اسکلتی مرد نسبت به زنها کلان، غفس، وزنین بوده، استخوان کاس تنگ و قفس سینه‌اش وسیع می‌باشد. بیماریهای اسکلت به اختلال مبادلة مادّه‌ها و مخصوصاً بافته‌های استخوانی و ناسامانی بعضی غدودهای عصارة داخلی وابسته است. اختلال گوناگون انکشاف داخلیبتنی استخوان بسیار وقت با شکلویرانیهای مادرزادی استخوانها ظاهر می‌گردد. در بارة آسیب استخوانهای اسکلت نگرید شکست استخوان.

 سکیلیت در پلیانتالوژی منبة اساسی آموزش ایوالیوتسیة مارفالاگی آدم و تجدید نمود ظاهری اجداد قدیمة آن می‌باشد