اوارگردی و گدایی

آواره‌گردی و گدایی، در دولتقای استثمارگر ظهورات اهتیماییست، که در نتیجة تأمین نبودن محنتکشان از واسطه‌های زندگی به ودود می‌آید. این حال در آواره‌گردی از یک جایی به جای دیگر، زندگی بی خانمان و از حساب دیگران زندگی کردن افاده می‌­گردد. در جمعیّت استثماری دولت به شخصان مجبوراً به آوا­رگردی مشغولبوده امکان نمی‌دهد، که در محنت استحصالی اشتراک کنند.

در جمعیّت سوسیالیستی به سبب منتظم بهتر شدن شرایط مادّی محنتکشان آوارگر­دی ودود ندارد. ولی بعضاً شخصانی وامیخورند، که به آواره‌گردی و گدایی مشغول شده، مفت‌خورانه عمر به cap بردنی می‌شوند. این حادثه باعث دورشوی عنصرهای ضد جمعیتی از محنت فایده‌ناک، کوشش از حساب جمعیت به طور مفت‌خورانه روز گذرانیدن، سرکشی ه‌ا مسئولیت حمایتی، از دادن الیمینت و غیره می‌گردد.

در ا.ج.ش.س. به شخصانی، که مونت­زم به آواره‌گردی و گدایی مشغول می‌شوند، جزا پیش‌بین شده است (مادّة 223 کج رسّ تاجیکستان). آواره‌گردی معنای از محنت فایده‌ناک جمعیّت cap کشیدن را افاده کرده، گدایی. روزگذرانی از حساب صدقه، مفت‌خوری کردن، ثروت اندوختن می‌باشد. به گرجدنینهای قابل محنتی، که به سن 18 رسیده به آواره‌گردی و گدایی مشغولند، جزا داده می‌ش­ود.

نورسان 16-18-ساله‌ای، که به آواره‌گردی و گدایی مشغول می‌شوند، با کار تأمین و یا در مؤسسه‌های مخصوص بچگانه جایگیر کرده شده، بعضاً به آنقا وصی مویین کرده می‌شود. در اتّیفاد ساویتی ب­رای حیات آسایشته همة شرایطها موهییست. بنا بر آن به آواره‌گردی و گدایی راه داده نمی‌شود.