نیما یوشیج

نیما یوشیج علی‌ اسفندیاری (1895، دیهه یوش مازندران-6. 1. 1960، تهران) ، شاعر ایرانی، اساس‌گذار جریان «شعر نو» در ایران. خط و سواد را از ملّاهای زادگاهش آموخت. در 11-سالگی به تهران رفته، در کالج فرنسوی سین-لوی تحصیل کرد. زبانهای فرنسوی، عربی و اساسهای صرف و نحو زبان فارسی را از خود نمود، فلسفة گیگیل و کنت را آموخت. بعد ختم کالج مدّتی در شهر استر

مولّیمی کرد، سالهای 1939-41 همراه صادق هدایت جرنل «موسیقی» را نشر نمود. از سال 1941 در حرکت دموکراتی فعالانه اشتراک داشت. سالهای 50 در کار وزارت تعلیم عالی بود.

اسارش در مجموعه‌های «خانوادة سرباز»، «افسانه»، «افسانه و رباعیات»، «ارزش احساسات»، «شعر من»، «شهر شب و شهر صبح»، «ماه اولا»، «یادداشتدا و نامه‌ها»، «ناقوس» و غیره گرد آمده‌اند. اشعار نیما یوشیج اساساً افکار اجتماعی و فلسفی معاصرانش را انعکاس می‌نماید. قسمی از شعرهای او کارکتر ترجمیهالی دارند، ولی شاعر در آنها نیز به تیپی کنانیدن احساسات و تأثّرات خود کوشیده است («قصّة رنگپریده»، «ایی شب» و غیره). در ایجادینیات نیما یوشیج تمثیل و افسانه‌های خلقی مقام مخصوص اشغال می‌کنند، که این را بیشتر از تأثیر جلال‌الدّین رومی، سعدی، کریلاو و لفانتین می‌دانند («چشمة کوچیک»، «خروس و روباه»، «بز ملّاهسن مسئلگو» و غیره).

نیما یوشیج از ابتدای فعالیّت شاعری‌اش به نوپردازی در شکل و سیستم آبرزهای شعر عنعنویی می‌کوشید. سالهای 20-30 اساساً در قالب «عروض آزاد» شعر می‌نه-ویشت. منبعد نیز این رویّه را دوام داد. به حمایه پرنسیبهای ب­دیی و غایوی و استتیکی «شعر نو» مقالات زیادی تألیف کرده است. بهترین نمایندگان جریان «شعر نو» در ایران، از قبیل نادرپور، کیسرایی، و می‌د، بامداد، مشیری و دیگر پیروان نیما یوشیج می‌باشند.

دبیات: کلیشتارینه و. و. ، «ناویه پاا­زیه» و ارنی، آسکو„ 1975.