میییا

میییا (meillet) انتون (11. 11. 1866، مولین-21. 9. 1936، شتامیین) ، زبان‌شناس فرنسوی، اعضای اکه‌د. کتیبه‌ها (1924) و یک قطار آکادمییو جمعیّتهای علمی خا­ریجی، اعضا-کارّ. اف پتربورگ (1906). در انیویرسیتیت ساربانّه تحصیل کرده است. پروفسور مکتب عملی دانشهای عالی (1891) و کالج دی فرنس (کالّیچ فرنتسیه) (1906). اعضا (1889) و کاتب (1906-36) جمعیّت زبان‌شناسان پریج.

میییا پیرو ف. دی ساییور و سرور مکتب زبان‌شناسی ساتسیالاگی بود. اثرهای اساسی‌اش عاید به زبان‌شناسی مقایسوی هندویوراپایی، اینچنین بعضی عایله‌های زبانها-اسلاوینی، ژرمنی، ایرانی و زبانهای لاتینی، یونانی، ارمنی، خیتّی و غ. نوشته شده‌اند. می‌ییا همراه م. قاضی کتاب «زبانهای جهان» را به طبع رسانده است (نشر 2، 1952). در آموزش زبانهای ایرانی نیز سهمی دارد: «گرمّتیکة زبان فارسی قدیم» (1915). به کتاب ر. گاتا (1876-1916) «آچیرک گرمّتیکة سغدی» (1914-21) نوشته است.

اس .: وّیدینی و سرونیتیلنایی ازتچنیکی اندایوراپییسکیخ یزыکاو، م. 1951.

ش. مختاراف.