مهمود حکیم

مهمود حکیم (1819، شیراز-1858، همان 40) ، خوشنویس، شاعر و طبیب ایرانی. پدرش وصال شیرازی نام داشته، محمود حکیم از آوان جوانی با تربیّت او به کمال می‌رسد و از علوم زمانه بهره‌ور می‌گردد. محمود حکیم به علم طبّ توجّه خاصی داشته است و عنوان «حکیم» را گرفته است. او در زمان حکمرانی شاه داچار به تیهرای می‌آید. محمود حکیم در تیهرای با رضاقلی‌خان هدایت شناس شده، بعد چندی به شیراز برمی‌گردد. محمود حکیم به بسیار شهر و مملکتها، از جمله سال 1850 به هندوستان سفر کرده است. در هندوستان او دیوان حافظ را کتابت کرده است، که آن سال 1851 در ش. بمبه‌ای به طبع رسید. از آثار خطّاطی او «روزت-اس-صفا» میرخاند (کتابت 1849) ، یک نسخة منتخب «شاهنامه» فردوسی (1853، در کتابخانة ملّی تهران) ، یک نسخة «لوایخ» جامی (1849، در کتابخانة دولتی تهران) ، یک مرقّع مناجات ‌خواجه ‌عبدالله‌ه انصاری (1854، در کتابخانة ملّی تهران) ، یک نسخة دیوان فرّخی (1853، در کتابخانة سبید نثر‌الله تکوی، تهران) و غ. نگاه داشته شده‌اند.

c. مخصوماو.