فوته

فوطه، پارچة متاع سیربر درازیست، که همچون میانبند، لُنگی یا سلّه استفاده می‌برند. فوطه در بین خلقهای آسیای میانه، از جمله تاجیکان از دوره‌های قدیم معمول است. اصطلاح فوطه در آسیای میانه به واسطة زبان عربی جاری گشته است. فوطه اوّل در هندوستان و منبعد در آسیای میانه پهن شده است. فوته‌ها از متاع گوناگون تییار می‌کردند. رنگ آن به سنّ و سال مرد وابسته بود. مویسفیدان فوتة سفید، میانسالها فوتة کبود، جوانان بیشتر فوتة سرخ، زرد و پشتی بلند را می‌بستند. فوطه اینچنین برای گرفته گشتن هر گونه پریدمیتها، چون دسترویمال، جاینماز، استفاده برده می‌شد. معمولترینش فوتة کشمیری بود، که آن را از متاع پشمین تییار کرد‌ آرا می‌دادند. فوتة کشمیری را دامادها شب عقد نکاح به میان می‌بستند.
در سالهای 30-40 عصر 20 فوطه تدریجاً از استفاده برآمده، جای آن را یکبندهای گوناگون‌رنگ گرفتند. فوته را حالا در بعضی جایها زنان هنگام عزا به میان می‌بندند. ن. تورسوناو.