فساهت

فصاحت (عربی-روانی سخن، خوشگویی) ، در علم بدیع از ضعف تألیف فارغ بودن کلام را گویند. فصاحت اساساً به ترکیب لفظ، یعنی به شکل دخل دارد و از این جا در مقابل معنی بدیع لفظ فصیح را هم به کار برده‌اند. ادبیات‌شناسان عصر میانگی فارس-تاجیک در تفسیر فصاحت به اختلاف راه داده‌اند. بعضیها فصاحت را علم بدیع پنداشته، تمام صنعتهای بدیعی را همچون جزء آن شرح بسته‌اند، دیگران آن را اصطلاح علم معانی شماریده‌اند. گوینده با صنعت فصاحت به سخنش رنگ و بار و طراوت می‌دیخد. روانی و نفاست سخن را فصاحت کلام و قابلیّت کلام فصیح داشتن را فصاحت متکلّم گفته‌اند.
x. شریف‌اف.