فرد

فرد (عربی-یکّه، تنها) ، یک نوع شعر یکبیتة مستقل‌معنا را گویند. در ایجادیات دهانکی خلق و ادبیات کلاسیکی فارس-تاجیک از قدیمولییام معمول بود. در ادبیات امروزه نیز به نظر می‌رسد. در فرد یک فکر تام اجتماعی، اخلاقی و تربیوی، فلسفی، عشقی و غیره به طور برجسته، آبرزناک و با خلاصه‌های منطقی افاده می‌یابد. مثلاً، عبدالقادر‌خواجة ‌سودا می‌گوید:

ادمیت نه به نطق و نه به ریش و نه به جان،

توتی هم نطق و بزم ریش و خرم جان دارد.

در ادبیات کلاسیکی فارس-تاجیک نظامی، سعدی، حافظ و دیگران فرد گفته‌اند، ولی شاعر فارسی‌زبان هندوستان غنی کشمیری محض در فردگویی نامی گشته است. مفردات شاعران فارس-تاجیک در بین خلق پهن گردیده، به پند و حکمت تبدل یافته‌اند.