بارسیرکنی

بارسیرکنی، روند کارکرد کیمیای و حرارتی، سیر گرداندن سطح فلز و خوله‌ها با عنصر بار و در وقت گرمکنی و در محیط فعال کیمیایی نگاه دانشتن. بارسیرکنی را با مقصد زیاد نمودن سختی، گرمی‌تاب‌آوری و به خردشوی تاب‌آور شدن می‌گذرانند. بارسیرکنی اینچنین به زنگزنی تاب‌آور شدن خوله‌های آهنی در محیطهای گوناگون فعال و گرمی‌تاب‌آوری را در حرارت پست‌تر از 850°س تأمین می‌نماید. بارسیرکنی با طرز و اصولهای گوناگون انجام داده می‌شود. در صناعت بارسیرکنی با اصول محلولهای خاکه، الکترولیز، الکترولیز بیمایع، یونی و مالیدن همیره‌ها عملی می‌گردد. لی­کین اکثر وقت بارسیرکنی در الکترولیز بارت گداخته (n2b4o7، تیتربارت نتریی) انجام داده می‌شود. در این روند مصالح چون کتاد و گرفیت چون اناد خدمت می‌کند. در حرارت 930-950°س و مهلت 2-6 ساعت مصالح به قَبَت از بار سیرشدة 0، 15-0، 25 مّ صاحب می‌شود (قَبَت بیرونه از fیف، داخلی از fی2و). بارسیرکنی را در وقت ریختن مصالح نیز انجام دادن ممکن است. در این حالت به سطح قالب ریخته‌گری قَبَت مخصوص خمیرة از بار سیرشده را می‌مالند. چنین خمیره‌ها هنگام پختن در کوره به سطح مصالح مالیده می‌شوند. این طرز بارسیرکنی با ثمره‌ناکی و سادگی‌اش فرق می‌کند. پس از بارسیرکنی استواری مصالح 2-10 بار و گرمی‌تاب‌آوری‌اش تا 900-950°س می‌افزاید. سختی قَبَت با بار سیرشده در پولاد پیرلیتی 15000-20000 مپه-را تشکیل می‌دهد.

م. خالاو.