بلک

ابلک (سیratocarpus urticulosus) ، گیاهیست یکساله، سیرشاخوبرگ (از 3 تا 30 سم قد می‌کشد). برگ و پایهش از سیرپشمکی خاکستررنگ می‌تابد. برگش میده (درازی‌اش 0، 5-7 سم؛ برش 0، 2-1 سم) ، درشت، درازرویه یا نیشترشکل (بعضاً رشته‌مانند). گلش میده، سبزتاب (بیشتر بهاران می‌شکفد). میوه‌اش سه‌گوشه، به میوة جغجغ مانند است؛ دوتا خار باریک تیز یا چنگک مانند دارد.

بلک اساساً در ریگزار، سنگلاخ، جایهای سیرشیباگ و شوره‌زار بیابان، کنار راه، زمین پرتاو (موضعهای واحة دریای سر، وادی وخش، پامیر غربی، قطارکوههای ترکستان و زرافشان؛ 350-1800 م بلندتر از سطح بهر) می‌سبزد؛ ابلکزار بعضاً زمین وسیع را فرا می‌گیرد. ابلک علف بیگانة کشت غلّه‌دانه است. ابلک گیاه شفایست. طبیبان خلقی جوشاب برگش را برای نگاه داشتن خون بینی استفاده می‌برند. ابلک خوراک خوب چارواست. آن را بهار و تابستان اسپ و شتر و مال میده نغز می‌خورد؛ گاو نمی‌خورد. ابلک در دورة می‌وبندی‌اش 2-9، 5% پراتیین، 6-7% سفیده، 2% روغن، 37-38% کلیتچتکه و 42-45% مادّه‌های قیامشوندة بینیتراگین دارد.

د .: کامراف ب. م. ، آپریدیلیتیل رستی­نیی سیویرناگا تدجیکیستنه، د. ، 1967؛ فلاره تدجیکسکایی سّر، ت. 3، ل. ، 1968.