لینه‌ها

لینها (از فرانسوی «liane»، «lier» بستن) این گوروه رستنیهایی، که قابلیّت تنه‌اشان را مستقلانه راست (در حالت عمودی) نگاه داشتن ندارند و رستنیهای به دیگر، خرسنگ، دیوار و غیره را چون تکیه‌گاه استفاده می‌برند، می‌باشند. به زبان تاجیکی لینه را این همان علف پیچک، زردپیچک و مانند همینها را می‌نامند.  کسر لینه‌ها رستنیهای گلدار، اینچنین بعضی نمودهای سرخسشکلها، لوچتوخمها می‌باشند.

لینه‌های جنگلهای تراپیکی. در بین لینه‌ها رستنیهای درختی، بتتگی، علفی یک یا بسیارسالة خزان‌ریز و همیشه‌سبز موجودند. آنها عادتاً رستنیهای ریشه‌دار اوتاترافی، بعضاً ایپیفیتها و رستنیهای پرزیتی بی برگ و ریشه می‌باشند. لینه‌ها اساساً در جنگلهای سیرنم منطقه‌های تراپیکی (زیاده از 2000 نمود) و قسماً در منطقه‌های معتدل (تقریباً 200 نمود) پهن شده‌اند. در بیابان و چول، بلندکوه و مینتتسة تندره باشد، شمارة آنها نهایت نم است. لینه‌ها از روی کارکتر به تکیه‌گاه چسپیدنشان به دو گروه (لینه‌های خزنده و پیچان) جدا می‌شوند.

در سابق دولتهای شوعروی لینه‌ها اساساً در کفقاز غربی، قسماً در زکوکزیة شرقی و کشور اسّورییسک می‌رویند. در تاجیکستان از لینه‌های خودرویی یکچند نمود پیچک، باباپیرخ و زرپیچک وسیع پهن شده‌اند. تاک، مرمینجان، مردمک بلجوانی (poligonum baldnuani-cum) ، لیفتاک، ملکک، عطرگینه (at-ragene sibirica) هم از جملة لینه‌ها می‌باشند. از نمودهای سیر‌شمار لینه‌های انترادوکسییشده (از مملکتهای دیگر آورده شده) در ریسپوبلیکه پلیوش، عاشق پیچان، دستمال‌کدو، ناس‌کدو، تربوز، کد و، پیچ اپاری، پوارریه، گلیتسینیه، پرتیناتسیسّوس، نمودهای تاک یابایی و غیره پرورش کرده می‌شوند.