شهر تهران

تهران پایتخت ریسپوبلیکة اسلامی ایران، مرکز اساسی سیاسی، اقتصادی، سودای و مالیه و مدنی مملکت. مرکز مأموری آستان مرکزی. تهران در دامنة جنوبی کوه البورس، در بلندی 1100-1300 م واقع گشته است. اقلیمش سوبتراپیکی، کانتینینتی، حرارت میانة ژانویه 2°س، ژوئیه 29، 40س. بارشات سالانه 240 مّ. اهالی‌اش قریب 8 ملن نفر (1984). اوزیل راه آهن و راههای اتومبیلگرد؛ در نزدیکی شهر ایراپارت بینلخلقی هست.

کارخانه‌های صناعتی تهران 35%-ا محصولات صناعت مملکت را می‌دهند. ساحه‌های مهمترین صناعت ماشینسازی و کارکرد متال (12 زواد وصل اتومبیل و سمالیات، زوادهای تعمیر، استاهسال رادیویو تلویزار، ماشینهای جامه‌شویی، یخدانها و غیره) ، شیمی، کارکرد نیفت، متالورگی و حربیست. اینچنین کارخانه‌های صناعت مصالح آییناکاری، شیشه و مصنوعات چینی و فینس، بافندگی، خوراکواری (زوادهای کانسیرو، آرد، وینای و عرق، فابریکة تماکو) ، چرم و پایفزال موجودند. استحصالات کاسبی نیز باقی مانده است.
ونیویرسیتیت تهران، انستیتوت ملّی ایران، انیویرسیتیت صناعت، انستیتوتهای پالیتیخنیکی، پیدگاگی و غیره هستند. کتابخانه‌ها (کتابخانة ملّی، کتابخانل مجلس و غیره) ، موزیّها (موزی آرشیالوگی، موزی اتنوگرافی، موزی قصر گلستان) ، «نگارستان» و غیره دارد. یادگاریهای اساسی معماری‌اش: قصر گلستان (عصرهای 18-19) ، مسجد سپهسالار (عصرهای 19-20) و غیره.
تهران تقریباً عصر 9 در نزدیکی یکی از کلانترین شهرهای ایران-شهر ره‌ای همچون محل نه چندان کلان اهالی‌نشین بنیاد گردیده، همچون شهر بار اوّل در عصر 12 نامبر شده است. از عصر 18-پایتخت ایران. شهر مخصوصاً بعد جنگ دوّم جهانی (1939-45) با سرعت ترقّی کرد. سال 1943 در همین شهر کانفیریپسیة سرداران حکومتهای سه دولت اتّفاقچی-ا.ج.ش.س.، شمه و بریتنیة کبیر برپا گردید (نگرید نیز کنفرانس تهران، 1943).