سرندیب

سرندیب 1) در اصطلاحات عصر میانگی جغرافی جزیرة س ا ی ل آ ن (حاضره ش ر ا-ل ا ن ک ا) را گویند. 2) در روایتهای دینی نام کوه افسانوییست، که به آن جا آدم و حوّا از عالم علویی فرود آمده‌اند. گویا آنها اوّل در بهشت بودند، ولی به وسوسة شیتان از گندمی ممنوع خورده به خشم خدا گرفتار شدند. خدا از پی جزا دادن آدم و حوّا شده به درخت توبا فرموده است، که شاخه‌های خود را به هم آورده آنها را بر گیرد و از بهشت بیرون ‌اندازد. به این معنی حافظ گفته است:
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود،
ادم آورد به این دیر خراب‌آبادم.
و. طایراو.