ردیف

ردیف (عربی کسی، که در یک اسپ از پس کس دیگر می‌‌نشیند) ، در علم قافیه هجا، کلمه یا عباره‌ای را گویند، که در آخر مصرعها بعد از قافیه تکرار می‌شود. مثلاً، در این شاعر رودکی «مردی» ردیف است؛

گر بر سر نفس خود یمیری، مردی،

بر قور و کر ار نقطه نگیر، مردی.

مردی نبود فتاده را پایی زدن

گر دست فتاده‌ای بگیری، مردی.

ردیف در ایجادیات شاعران گذشتة فارس-تاجیک، مخصوصاً در غزل بسیار استعمال گردیده است. ادبیات‌شناسان شعر «موردّف» ردیفزار را خوشایند و مؤثر گفته، در شعر آوردن pدیف را هنر شاعری دانسته‌اند. ردیف در نظم امروزة تاجیک نیز مستعمَل است.

د .: س ا ر و س ب. ، قافیه در نظم تا­جیک استالین‌آباد، 1955.

س. دوراناو.