مورید

مورید (عربی-ارادتمند، خواهان، طالب) ، شخصیست، که به پیر، مرشد و شیخ دست ارادت داده، طریقت تصوّف را اختیار کرده است. موافق تعلیمات تصوّف مرید تنها شخصی شده می‌توانست، که بی‌ارادگی خود را در نزد پیر طریقت با رفتار و کردار خود به کلّی ثابت نماید. به قول خود صوفیان مرید در نزد مرشد مثل میّت (جسد بی‌جان) در دست غسّال (مرده‌شویی) است.

گر مرید قاعده‌های سیر و سلوک را قطعیاً رعایه نموده، زینه‌های ت­سوّف: شریعت، طریقت، معرفت و حقیقت را کاملاً ته‌ای نماید، به وصل حق (خدا) میسّر گردیده، به مرتبة شیخی یا مرشدی می‌رسد. ظهور حادثة مذکور در تاریخ افکار فلسفی و مذهبی خلق تاجیک افادة یک نوع اعتراض بود به مقابل پایمالشوی قدر و قیمت و حقوق انسان در شرایط تیرة عصر میانگی. پرنسیبهای اساسی مرید گشتن را استثمارگران و حامیاندین برای در مطیعی و اسارت نیگاد داشتن عامّة محنتکشان استفاده برده‌اند.

دبیات: برتلس ا. ه. صوفیزم ا سو­فییسکیه لیتیرتوره، مسکو، 1965.

م. سلطاناو.