فالکنیر ایلیم

فالکنیر (faulkner) ایلیم (25. 9. 1897، ن.-آلبن، شتت میسّیسیپ-6. 7. 1962، آکسفارد، شتت میسّیسیپ) ، نویسندة امیریکایی. از عایلة زمیندار. اثر اوّلینش کتاب شعرهای «فون مرمری» (1924) در زیر تأثیر سمبلیزم فرنسوی نوشته شده است. مؤلف رمانهای «در بستر مرگ» (1930) ، «معبد» (1931) ، «نور و ضیای آگوست» (1932) ، «اویاسلام، اویسّلام!» (1936) ، «دیهه» (1940) ، «شهر (1957) ، «حولی» (1959) ، «حرامکار» (1948) و «مثل». جنر دوستداشتة فالکنیر حکایه بود: مجموه‌های «اینها سینزده نفر» (1931) ، «فرا، موسی» (1942) و غیره فالکنیر نویسندة ملّی و کلاسیک ادبیات جهانی عصر 20 است. “و تقدیر امیریکة جنوبی، گذشته و حاضره، اساطیر، مدنیّت و زبان و حیات آن را در اثرهایش تصویر نموده است.