نیفریت (از یون. nephros– گُرده) ، گ ل آ م ا ر و ل آ ن ا ف ر ا ت، بیماری گُرده را گویند، که هنگام گرفتاری به آن اساساً کلابچههای گُرده علّت مییابند. نیفریت دو خیل میشود: نیفریتی دیفّوزی و جزء. در وقت نیفریت دیفّوزی همة کلابچههای گُرده و هنگام نیفریت جزئی فه-قت یک قسم کلابچهها گزک میگیرند. نیفریت جزئی بیماری مستقل نبوده، در نتیجة یگان پراسیسّ سرایتی شدید یا مزمن به وجود میآید. نیفریت دیفّوزی شدید و مزمن میشود.
سبب نیفریت شدید اکثر بیماریهای سرایتی (مثلاً، مخملک، انگینه، سرآماس و غیره) میباشند، که سترینتاکاکّها مینگیزند. هنگام نیفریت شدید میان بیمار درد میکند، بعضاً حرارت و فشار خون قدری بلند میشود، ترکیب شاشه تغییر مییا-بد و عموماً بیمار خود را خسته حس میکند. عادتاً کودکان و بچگان نورس (از 12 تا 15-17-ساله) بیمار میشوند. بیماری 1-3 ماه دوام میکند. نیفریت مزمن اکثر در نتیجة تا آخر طبابت نکردن نیفریت شدید پیدا میشود و هر سر چند وقت اوج میگیرد. در دورههای آرامی آن اشتها بسته میشود و کس خود را بیمدار حس میکند. در وقت اوجگیری باشد، وهای به عوریمیه تبدل یافته میتواند. هنگام خیل دیگر نیفریت مزمن در ارگانیزم بیمار اختلال مبادلة سفیده و روغن مشاهده میشود. در وقت نیفریت جزئی در پیشاب ذرههای سرخ خون پیدا گردیده، گُرده ورم میکند و فشار خون بلند میشود.
نیفرالاگهای تاجیک عاید به خصوصیت کلینیکی و مارفالاگی نیفریت در ریسپوبلیکه و برای دریافت اصولهای نو طبابت گلامیرولانیفریت مزمن تدقیقات میبرند.
م و آ ل ا ج ا: رفع انتیجیسمهای بیگانه یا نیست کردن لیمفاتسیتهای پتاگینی (کارتیکاستیرایدها، تسیتاستتیکها، حاصلههای اندال و غیه)؛ در وقت سرایت سترینتاکاکّها استعمال آنتیبیوتیکها و در دورههای آرامی نیفریت مزمن در ساحل جنوب دریم، بیرملی، خواجهابیگرم و کورارتهای دیگر طبابت کردن توصیه کرده میشود.
د .: آسناوы نیفرالوژی، ت. 1-2، م. ، 1972.