زردالوی عبدالخالقی

بدوخالیقی، نوعی از زردآلوهای محلی. درختش زودسبز (7-11 متر قد می‌کشد) ، سیرشاخ و برگ (قطر پایهش 130 سانتی‌متر) ، نوده‌هایش غفس سرخچه. برگش دلشکل نوگ‌تیز، دندانه‌دار، سبز بلند. اوّل آوریل گل کرده، میوه‌اش آخر ژوئیه می‌پزد.

میوه‌اش کلان-کلان (وزنش اندریک 40-45 گرمّ) ، بیزشکل، زرد گشاد (تابش سرخچه دارد) ، پوستش نفیس و پشمکدار، گوشتش خمیرک سیرشیره و خوشتمع؛ دانه‌کش ک­لان، پهن، پرّه. مغزش شیرین. درختش درازعمر بوده، 90-110 سال می‌سبزد. از یک بیخ 95-ساله‌اش 68 کیلوگرم میوه غنداشتن ممکن است. حاصلش را تر می‌خورند، میخوشکانند و اشتک می‌کنند.

در وکت تییار کردن اشتک دانک زردآلو را از طرف دومچه‌اش برآورده، به جایش مغز بریان جایی می‌کنند و به ریسمان همی‌ل کرده میخوشکانند (45-47% گولینگ و 27-28 % اشتک حاصل می‌شود). عبدالخالقی در زمینهای سنگلاخ و نشیبیها خوب می‌سبزد. اساساً در دیهه آب‌بُردن ناحیة کوهستان مستچاه می‌روید. درختان چوداگانه‌اش را در دیهه‌های ریاموتک و پستیغو نیز دچار آمدن ممکن. درختش به سرما و کم‌آبی تاب‌آور است. بیشتر از حشرات و کسلیهای زنبوروغی ضرر می‌بیند.

دبیات: پلاداوыی سریدنیگا تدجیکیستنه. لنینگراد، 1935؛کاستینه ک. ف. ، ابریکاس، مسکو، 1936.

ف. عوروناو.