فاجیه

فاجعه (عربی-بدبختی، مصیبت) ، ترگیدیه، یکی از جنرهای درمه می‌باشد، که بر کانفلیکت تیز و تند اساس یافته است و قهرمانهای اساسی آن در آخر به هلاکت می‌رسند. در فاجعه مسئله‌های دارای خصوصیت اجتماعی، تاریخی و فلسفی، زد و خوردهای عظیم زندگی، مبارزة نوی و کهنگی، موضوعهای عمومی‌شهری افاده می‌یابند. فاجعه در یونان قدیم تقریباً عصر 5 تا میلاد پیدا شده است. نخستین فاجعه‌نویسان ایسخیل (که او را ک. مرکس «پدر فاجعه» نامیده است) ، سافاکل و دیگران بودند. در فاجعه‌های دورة احیا (اثرهای و. شکسپیر، لاپیدی ویگه و دیگران) مبارزه‌های مناسبتهای نو اجتماعی و فئودالیزم انعکاس یافته‌اند. فاجعه‌های ف. کارنیل، ج. رسین و دیگران تحت تأثیر کلسّیسیزم ایجاد شده‌اند. در عصر 18 فاجعه‌های لیسّینگ، ف. شیلّیر، والتر، ا. و. گیاتی در تأثیر غایه‌‌های برجوزیة نوتولید، جریان معارف‌پروری به میین آمدند. فاجعه‌های رمانتیکی ج. بیران. و. گیوگا و دیگر زادة دورة کاپیتالیم می‌باشند. در دراماتورگیة روس نمونة برجستة فاجعه به قلم ا. س. پوشکین («باریس گادوناو»، «فاجعه‌های خرد») تعلق دارد. م. یو. لیرمانتاو («مسکرد») ، ا. ن. آستراوسکیی («رعد و برق») ، ل. ن. تالستایی («عالم زولمات») ، م. گارکیی («دشمنان»، «واسه جیلیزناوه») در انکشاف این جنر سهم ارزنده دارند. نمونة برجستة فاجعه‌های ادبیاگت ساویتی «طوفان» و. ن. بل-بیلاسیرکاوسکیی، «فاجعه آپتیمیستی» و. ویشنیوسکیی، «استیلا» ل. لیاناو و غیره می‌باشند. در ادبیات تاجیک فاجعه‌های غن عبدالله‌ («رستم و سهراب») ، س. الغ‌زاده (« تیمورملک») ، ا. عطابایف «رابیة بلخی» و غیره) موجودند. س. تبراف.