سنگکاری

سنگکاری، کارهای بناکارنی را گویند، که هنگام از سنگهای طبیعی یا صنعی بنیاد کردن بنایو انشائات به اجرا می‌رسند. سنگکاری ای چیدن خشت یا سنگ، ساروجریزی و غیره، اینچنین از ساختن چوبّست و خوازه‌های بناکاری، به جای کار کشانده تییار کردن مصالح و غیره عبارت است. از زمانهان قدیم سر کرده گلکاران ماهر بناهای سنگین و انشائات اینجینیری مرکّب (مناره‌ها، پولهای رواقدار، بامهای گنبدشکل و غیره) می‌ساختند. امّا همة کارها دستی، نهایت سست و فقط در موسمهای گرم سال اجرا کرده می‌شدند.

وستاهای گلکار همة کارهای علاوگی و اساسی را خودشان می‌کردند. فقط از ابتدای عصر 20 سر کرده در مملکتهای مترقّی دایر به مکانیکانیدن پراسیسّهای سنگکاری چاره‌ها ‌اندیشیده شدند. در اتّفاق ریسپوبلیکه‌های ساویتی سوسیالیستی سایوز ساویتسکیخ ساتسیلیستیچیسکیخ ریسپوبلیک ا.ج.ش.س. تکنولوژی سنگکاری از سالهای 30 سر کرده به درجة نه-مایان تغییر یافت و تدریجاً استفادة طرزهان ثمره‌ناک کار، اس-باب و آلات نو به راه مانده شد، اصولهای بریگدوی تشکیل محنت جاری گردید.
دیوارها چند نمود می‌شوند: سافسنگی، سنگی و بتونی، یک‌لخت، سبک، آتش‌بردار و غیره. دیوار سنگی و بتونی عادتاً از 50% سنگ و 50% بتون عبارت بوده، در قالب ساخته می‌شود. دیوار یه ک ل و خ ت از نوعهای گوناگون خشت برداشته می‌شود. دیوارهای س ا ب و ک ر آ در آشیانه‌های بالای عمارت استفاده می‌برند. دیوار آتش‌بردار برای ساختن کانستروکسیّهایی استفاده می‌شود، که دچار حرارتهای بلند می‌باشند. دیوارهای خشتی را با غفسی 1، 1/2، 2، 2 1/2 خشت و بیش از آن می‌سازند. در وقت اجرای کارهای سنگکاری از چوبّست و خوازه‌ها، کرنهای باربردار و دیگر آلات و مکانیزمها استفاده می‌برند.
ه. تیشه‌یف