«پاپ-ارت»

«پاپ-ارت» (انگل، pop art، از pop-آواز کوتاه» ضرب سبک؛ اصلاً صنعت مؤثر؛ از انگلیسی po­pular art-صنعت آمفهم) ، رویة نیاونگردی در صنعت تصویریست. «پاپ-ارت» جواباً به صنعت در سن 14 پابسترکتی پیدا شده، در علاقه‌مندی با ددیزم و سیورّیلیزم در نیمة دوّم سالهای 50 در شمه (اساس‌گذار جریان-ر. روشینبیرگ، ک. آلدینبیرگ، ج. رازینکویست، ج. جانس، ر. لیختینستنّ) ، انگلیه (پ. بلییک، ر. گمیلتان) و دیگران مملکتها انکشاف یافت.

مقسد نمایندگان «پاپ-ارت»، به عقیدة خودشان، «انعکاس ریلیستی واقعیت»، نشان دادن «قیمتهای استتیکایی» اشیای محصولات عامّوی، واسطه‌های کامّونیکتسیة عمومی (ریکلمه، صورت، ریپرادوکسیه و غیره) به محیط صنعی مادّی می‌باشد، که انسان را احاطه کرده است. آنها پریدمیتهای تیپی معیشت و حیات شهر معاصر (اشیای روزگار، جزئیات داخلی بنا، قسمهای ماشین و غیره) ، یگان حادثه یا شخصیتهای مشهور را عیناً انعکاس می‌کنند (بیشتر به واسطة کالّج یا دیگر اصولهای به این مانند) و حتّی پریدمیت یا صورتها را به کامپازیتسیة اثر در شکل اصلی یا طبیعیشان داخل می‌نمایند. عنیقترش «پاپ-ارت» یک نوع مخلوط بی‌منطق اشیا و تصویرات است. «پاپ-ارت» مثل جریان مدرنیزم در دایرة جستجو و تجربه‌های خود محدود مانده، از تصویر ریلیستی واقعیت دور می‌­باشد و بنا بر این ماهیّت ضداستیتیکی دارد.