نامی بهقری

نامی بهقری میر‌محمّد معصوم ابن میرسیّد سفایی ترمذی (سال تولدش نامعلوم، بهکر هندوستان-وفاتش 1610، همان جا) ، شاعر فارسی‌زبان هندوستان. نامی بهقری بعد از سر پدرش به کنگری آمده، علم می‌آموزد. نامی بهقری در علم و شاعری شهرت یافته، به خذمت اکبرشاه درآمد. سال 1603 نامی بهقری از طرف اکبرشاه به سفارت ایران مأمور گردید. شاه عبّاس صفوی (1567-1620) او را با خود به تبریز برد. نامی بهقری سال 1604 بعد ادای وظیفه همراه عتابی تکلّ و به هندوستان برگشت.

در زمان حکمرانی جخانگیر (1605-1627) به عنوان «امینولمولک» صاحب شو­ده، به زادگاهش رفت و تا آخر عمر آن جا ماند. نامی بهقری «خمسه» نوپشته است، که آن مثنویهای زیرین را در بر می‌گیرد: «معدن-ال-افکار» در جواب «مخزن-ال-اسرار»؛ «حسن و ناز» در بهر «خسرو و شی­رین»؛ «رایی و صورت» در بهر «لیلی و مجنون»؛ «اکبرنامه» در بهر «اسکندرنامه» و «خمسة موتهییره». به غیر از این نامی بهقری دو دیوان غزلیات، یک دیوان «رباعیات»، کتابهای «تاریخ سند» و «مفردات معصوم» دارد.

د .: اس ا د‌الله‌اف س. ، «لیل ا می‌دجنون» و فرسییزыچنایی لیتیرتوری (بیابیبلیاگرفیچیسکیی آبزار). د. ، 1981.