مونجیک ترمذی

مونجیک تیرمیزی  ابوالحسنعلی‌ ابن محمّد (سال تولد و وفات نامعلوم) ، شاعر عصر 10 فارس-تاجیک. موافق تصدیق صاحب تاریخ «احیا-ال-ملوکی، در قریة منجک ترمذ تولد یافته است و تخلّص ادبی‌اش هم به زادگاهش نسبت دا­رد. منجک ترمذی پس از تحصیل علم و دانش و همچون شاعر شهرت یافتن، مدّتی در دربار چغانیان، علی‌الخصوص در محفل ادبی در­بار امیر طاهر ابن فضل چ­گانی شرکت داشته است. دیوان منجک ترمذی چه در زمان حیات و چه بعد وفاتش مشهور بوده است و موافق شهادت ناصر خسرو (در“سفرنامه») دیوان او را بیرون از ماوراءالنهر و خراسان هواداران نظم فارسی-تاجیکی مطالعه می‌کرده‌اند. ولی تا زمان ما از اشعا­ر منجک ترمذی تنها حصّة ‌خیلی کمی به صورت بیت و پارچه‌های جداگانه ره-سیده است. از شعرهای به ما دسترس او معلوم است، که به هجو و هزل رغبت داشته است و هجوش به طور خیلی ضعیف باشد قم، به یک قطار مسائل اجتماعی، از قبیل تنقید و تمسخر نمایندگان جداگانة طبقة حکمران، گروه دارا، علّت و نقصانهای حیات زمانش دخل کرده است. منجک ترمذی با محصول ادبی خود، خصوصاً هجویاتش، در پیشرفت ادبیات عصر 10 رل کلانی بازیده، در تاریخ ادبی این عهد مقام شایستس را اشغال نموده است. اشعار باقیمانده‌اش در کتاب «اشعار هم‌عصران رودکی» (استالین‌آباد، 1958) جایی داده شده‌اند.

دییات:       م ا ر ز آ ا و ا. ، ابو عبدالله‌ رودکی، استالین‌آباد، 1958؛

ز. احراری.