مانالاگ

مانالاگ (از مانا… و یون. 16-gos-سخن، نطق) ، نطق مانالاگی، نطق یک شخص، یک نوع نطقیست، که از جهت ساخت و ترکیب تماماً یا قریب به نطق هم‌صحبت علاقه ندارد و با همین از نطق دیالوگی (دیالوگ) فرق می‌کند. اساساً در سخنرانیهای ناطقان، گفتارهای رادیو و تلویزیون، جریان تعلیم (نطق معلم در صنف و غ .) استفاده می‌شود. زبان و ساخت کامپازیتسیانی نطق مانالاگی نسبت به نوعهای دیگر نطق مرکّبتر است.

مانالاگ در ادبیات و تئاتر. جزء اثر بدیعی و یا جنر مستقلیست، که توسط نطق مانالاگی شکل گرفته است. در درمه (سپیکتکل، کینافیلم) گفتار قهرمان است، که از سخنان دیگر قهرمانها جدا بوده، برای خود یا اطرافیان اظهار می‌شود. مانالاگ، اکثر برای افادة اندیشه‌های لیریکی و فلسفی، محرمانه و پوبلیتسیستی قهرمان، نقطة نظر او به حیات و زندگی (مونوگرافهای خملیت از اثر شکسپیر و چتسکیی از اثر گریبایداف) ، اینچنین برای شرح حادثه و واقعات پیش از آغاز عملیات اساسی (سیوجیت)-ا پیسه و یا عملیات پسیسهنوی استفاده می‌شود. لیریکه، اکثراً لیریکة سوبژکتیوی، که در آن بی‌واسطه احساسات شخص ایجادکار افاده می‌گردد، شکل مخصوص مانالاگ می‌باشد. حکایهی، که در آن سخن از نام شخص اوّل می‌رود، نیز به طور مانالاگ ساخته می‌شود. ولی در اسلهای مانالاگی بعضاً سخن شخص دیگر، سخن «بیگانه» (عنصرهای پرادیه، مباحثه) جایی می‌گیرد، از این رو، تدقیق مانالاگی به دیالوگ نزدیکی پیدا می‌کند. در نثر ریلیستی آخر عصر 19 و عصر 20 مانالاگ باطنی یکی از واسطه‌های مهمّ تصویر پسیخالاگی گردید. این اسلوب حالا در ادبیات سیرملت ساویتی موقع کلان گرفته است.