خت آرامی

خط آرامی، ختیست، که تنها از آوازهای هم‌صدا عبارت بوده، 22 حرف داشت. اوّل هزارة 1 تا میلاد در زمینة خط فنیقی در جماعه قبیله‌های غربی سامی-آرامیها پیدا شده است. قدیمترین آثار خط آرامی نوشته‌جات بر-هداد از سوریة شمالی (عصر 9 تا میلاد) و ذاکر از هما (تقریباً سال 800 تا میلاد) می‌باشند. بعدتر خط آرامی را دیگر خلقهای سامی-یهودیان، آشوریان، بابلیان و غیره قبول کردند. در عصرهای 3-2 تا میلاد این خط به یکچود شاخه-خط مربّع یهودی، خط پلمیری، خط نبتی تقسیم شد. خط آرامی در بیننّهرین جای خط میخی بابلی و اکّدی را گرفت. و آن نه تنها نوشته‌جات آراسته، بلکه در روی سنگها، سفال‌پاره‌ها و پپیروسها می‌نوشتند. در دولت (امپراتوری)-ا هخامنشیان زبان و خط آرامی بعد از خط میخی فارسی قدیم دوّمین زبان و خط دولتی بودند («آرامی امپراتوریگی) در تخت جمشید بیشتر از 500 تختچة گلینک کتیبه‌های آرمی داشته پیدا گردیده‌اند. اکثر خطهای زبانهای میبنن ایرانی-دهلوی، پارتی، سغدی، مانوی، خوارزمی و غیره در اساس خط آرامی پیدا شدند. در بعضی زبانهای ایرانی برای پرّه افاده کردن آوازهای زبان به خط آرامی علامتهای دیکریتیکی علاوه می‌شدند.
دبیات: فریدریخ ا. . استاریه پیسمه، مسکو، 1979. ا. خراماو.