بایسونقور
، بایسونقور، بایسونقر (16. 9. 1397، هرات-20. 12. 1433، همان جا) ، از اصیلزادگان سلالة تیموریان. پسر شاهرخ، نبیرة تیمور، برادر الغبیک، حاکم ویلّایتهای مازندران، استرآباد و جرجان (1414) ، بعد وزیر پدرش-شاهرخ (1416-20) بود. حاکم ایران و آذربایجان (1420) و استرآباد (1431). هنگام سفرهای شاهرخ وظیفة معاونی او را ادا میکرد. بایسونقور شخص معرفتناک، مخلص اشعار فارسی-تاجیکی بود. زمان وزیریاش در هرات کتابخانه تشکیل کرده، خطّاطان و نقّاشان، مصوّران و صحّافان و زرخلگران را جلب نمود. سالهای 1425-26 کاتبان کتابخانه قریب 40 نسخه «شاهنامه» فردوسی را مقایسه کرده، نسخة انتقادی آن را ترتیب و با مینیاتورههای مکتب تصویری هرات، که با راهبری بایسونقور تعسیس یافته بود، آرا دادند. خود بایسونقور به آن مقدّمه نوشته است. سال 1423 با سپارش بایسونقور حافظ ابرو به نوشتن اثر معروفش «زبدت و-ت-تواریخ» شروع کرد. بایسونقور در مشهد در مقبرة گوهرشادبیگیم دفن شده است.
دبیات: برتالد و. و. الوگبیک ا اگا وریمیه. ساچ. ، ت. 2. کن. 2. مسکو، 1964؛ انسیکلوپدیة ساویتی تاجیک. جلد 1، دوشنبه، 1978؛ ازبیک ملّیی اینتسیکلاپیدییس. 4-2. تاشکند، 2001.
ه. مختاراف.