بدالله منشی ابن عبدالقادر (1796، ملکّه-1854، مکّه) ، نویسندة معارفپرور ملیه و اندانیزیه، اساسگذار نثر بدیعی به زبان ملیی. منشی دربار حکمران دورش بود.
بدالله منشی نخستین ادیب ملیه است، که با مدنیّت غرب شناسایی داشته، آن را ترغیب کرده است. به قلم عبدالله منشی اثرهای یادداشتی و پوپولیستی «حکایات عبدالله» (1849) ، «قصّة سیاحت عبدالله ابن عبدالقادر از سینگپور تا به کلنتان» (1849) ، «قصّة سیاحت عبداللهه به جدّه» (1854) تعلق دارند. عبدالله منشی «کلیله و دمنه» را به زبان ملیی ترجمه کرده است (1835).