بدی گونابادی

ابدی گونابادی (سال تولدش نامعلوم-وفاتش بین 1562-1564، بلخ) ، شاعر فارس-تاجیک. در زادگاهش گوناباد خراسان تحصیل مدر­سه کرد و سپس به هرات رفته، در محیط ادبی آن جا به کمال رسید. ‌خواجه ‌حسن نثاری در تذکره‌ش «موزکّیر-ال-اخباب» از شوق و رغبت ابدی گونابادی به آموزش علم و شعرگویی اطّلاع داده است.

موافیق اتّیلای همین اثر و منبعهای دیگر ابدی  گونابادی در سرودن غزل و مثنوی مهارت زیادی داشته است، ولی مثنویهایش تا کنون دسترس نگشته‌اند. در تذکره‌ها و بیاضها از اشعار ابدی گونابادی نمونه‌ها آورده شو­ده‌اند. ابدی گونابادی در شعرهایش از وضع زمان شکایت کرده است، عشق و عاشقی، طبیعت و زیبایی‌های آن را ترنم نموده است، اندیشه‌های اندرزی ابراز داشته است. به زبان ازبک نیز شعر می‌گفته است. این ابیات نمونه‌ای از شعر است:

زمانه شوم و ناکس و بییوا، ابدی،

گریک خوک ستم و پُریوا، ابدی.

ومیدوارم، که روز نیک می‌آید،

به صوت خپک می‌شود خمنوا، ابدی.