باروفات

باروفات مراسمیست معروف در میان مسلمانان سنّی‌مذهب نیم‌جزیرة هند به مناسبت روز تولد و وفات پیغمبر (س) ، که 12-ام ربیعولوّل دانسته شده، هم جنبة عزاداری و هم جنبة جشن و شادمانی دارد. روز مذکور به حس روز تولد پیغمبر (س) در بعضی مأخذهای معتبر (از جمله «اس-سیرت و-ن-نبویه» ابن هیشام) و همچون روز وفات آن حضرت در برخی سرچشمه‌های تاریخی (مثلاً، «ات-طبقات و-ل-کبری» ابن سعد) ذکر شده است. مراسم باروفات تنها به مسلمانان نیم‌جزیرة هندوستان تعلق داشته، در میان مسلمانا­ن دیگر کشورها به این صورت دیده نمی‌شود. به گفتة عبدالحمید لاهوری باروفات را بار نخست سال 1627 شاخیجهان در دربارش برگزار کرده است. باروفات روز 11-ام ربیعولوّل با چراغان کردن محلهای مخصوص آغاز می‌یابد. بعد ادای نماز پیشین گروهی در لباس عزاداری از خیابانهای شهر گذر می‌کند و مردم دیگر به آن می‌پیوندد. رسم دیگر معمول باروفات «سن­دل» نام دارد، که ضمن آن در ظرفی شیرة خوشبوی گیاه صندل را گرفته به عیدگاه می‌برند و در بین مردم تقسیم می‌کنند، که این اعلان دعوت عمومی برای اشتراک در مراسم روز 12-ام ربیعولوّل است. عیدگاه در خارج شهر ساخته شده، معمولاً دارای دیوار سنگین بلند، محراب، دو مناره و صحن بزرگ است. در بعضی منطقه‌ها مردم برای برگزاری باروفات در مسجد جمع می‌شوند. ضمن برگزاری باروفات در مسجدها و منزلهای مردم از زندگی و تعلیمات پیغمبر (س) ، خصلت و فضیلتهای آن حضرت یاد کرده، در پایان مجلس فاتحه می‌خوانند و به مستحِقان خیرات می‌دهند. بعضی آداب باروفات، از قبیل قرائت قرآن، خواندن فاتحه و مرثیه، برپا کردن مجلسهای وعظ، بیام واقعه‌های تولد، وفات و معجزه‌های پیغمبر (س) به مولودخانی شباهت زیاد دارد.

باروفات علاقه و محبّت مردم مسلمانشدة نیم­جزیرة هندوستان را به پیغمبر (س) نشان می‌دهد. آن در پاکستان تعطیل رسمی بوده، مردم در این روز برای تقدیم نذر و خیرات خود و نماز گذاردن گرد می‌آیند.

س. محمد‌الله.