«سرود آتشکدة کرکویی»

«سرود آتشکدة کرکویی»، یکی از سرودهای قدیم خراسان در ستایش آتشکدة کرکوی سیستان. آن را با آهنگ خاصی در حضور پادشاهان و موبدان زردشتی می‌خواندند متن اصلی «سرود آتشکدة کرکویی» به واسطة «تاریخ سیستان» تا زمان ما رسیده است:

فوروخت بادا روش.

خنیده گرشسپ گوش.

همی پُر است ازجوش،

نوش کن، مه‌ای نوش!

دوست، بدا (ر) گوش.

ب-آفرین نهاده گوش!

همیشه نیک کوش،

(که) دی گذشت و دوش.

شاها، خداییگانا،

ب-آفرین شاها.

ملیکُششوه را بهار «سرود آتشکدة کرکویی» را به فارسی چنین ترجمه کرده است:

فروخته بادا روشنایی،

المگیر باد هوش گرشاسپ.

همی پُر است از جوش.

نوش کن، مه‌ای نوش.

دوست بدار در آغوش،

به آفرین نه گوش،

همیشه نیکی کن و نکوکار باش،

ک دیر و زودیست بگذشت.

شاها، خداییگانا،

به آفرین شاها.

«سرود آتشکدة کرکویی» نخستنّ نمونة شعر قدیمی هجایی بوده، غیر از مقطع، که شاید وظیفة نقرات را ادا می‌کرد، در 6 مصرع آن عمومیتیقافیه رعایه شوه است. چنین شعر در ادبیات کلاسیکی فارس-تاجیک با نام غزل یا قصیدة تمامّتلع معلوم است.

س. عمراناو.