شره

شره، اثر یا رساله‌ای، که در تفسیر و ایجاد یگان اثر بدیعی یا علمی نوشته می‌شود. شرحنویسی تاریخ قدیم دارد. در دورة ساسانیان اوستا ترجمه و تفسیر کرده شد، که آن زند نام داشت. شرحهای زیادی در ا-های 10-20 از طرف شخصان گوناگون تألیف یافته‌اند. مس. ، سراج‌الدّین الیخان آرزو (ا. 18) به «اسکندرنامه» نظامی با نام «شکوفة راز»، به کساید عرفی شیرازی با نام «شرق کساید عرفی»، به «گلستان» سعدی با نام «خیابان گلستان»، به غزلهای خاقانی-با home «شرح خاقانی» شرح نوشته بود. به دیگر داستانهای «خمسه» نظامی، «گلستان» و «بوستان» سعدی، اثرهای انوری، هاقانی، سنایی، بدر چاچی و دیگ. شرحها موجودند. در اثر محمّد غیاث‌الدّین «بهار باران-شرح گلستان» (ا. 19) اکثر شرحهای به «گلستان» سعدی نوشته شده جمع‌بست گردیده‌اند. در باب حافظ شیرازی شرح صعود، که س. 1595 به زبان ترکی تألیف شده، بعدتر به فارسی ترجمه گردیده است، اعتبار کلان دارد. در «بهر-اش-شوروه» شرح دیوان حافظ (1904؛ تألیف بهر‌الدّین اکبرابادی) غزلهای حافظ از جهت تصوّفی شرح یافته‌اند. گاها خود شاعران نیز به اثرهایشان شرح نوشته‌اند. مس. ، جامی در «رسالة شرح رباعیات» 44 رباعی خودش را شرح داده است. شرحها به فرهنگها، از جمله به فرهنگهای عربی به فارسی نیز نوشته می‌شدند. مس، به فرهنگ منظوم عربی-فارسی ابونصر فراهی «حساب-اس-صبیان» (ا. 19) شرحهای زیادی هستند، که مشهورترینشان شرح کریم‌الدّین دشتیبیازی به شمار می‌رود. به «ترجمان-ال-لوگات» ترجمة لغت تفسیری زبان عربی-«قاموس» فیروزابادی به زبان فارسی محمّد شفی قزوینی (ا. 19) شرح نوشته بود. شرحها معلومات فراوان ادبی و تاریخی را فرا گرفته، برای آموختن ادبیات کلاسیکی فارس-تاجیک اهمیت کلان دارند.             و. کپرناو.