روشنایی ستاره

روشنایی ستار، قوّة روشنایی ستاره، یعنی بزرگی سی­ل روشنایی ستاره، که به کنج فزوی واحدی موافق می‌آید. اصطلاح «روشنایی ستاره» هم‌معنای اصطلاح «روشنایی» فاتامستریة عمومی نیست. روشنایی ستاره عادتاً با واحدهای روشنایی آفتاب، که به 3. 1027 شمع بینلخقی (3، 8. 1033 ایرگ/سان) برا­بر است، افاده می‌شود. روشنایی بعضی ستاره‌ها از همدیگر فرق کلّی دارند. macلن، ‌افکنیش سوم­موی (بالامیتری) بعضی ستاره‌ها در قیاس واحدهای روشنایی آفتاب نیممیلّیان کرت زیاد (ستارگان فوقولزیم کلسّه سپیکتری 0) باشد، ‌افکنیش ستارگان دیگر صدها، هزارها مراتبه خرد است. تخمینی می‌رود، که ستارگان روشنایشان از این هم پست‌تر موجودند. روشنایی سی­تاره (l) با قدر ستاروّ مطلق (م) با فرمولة م=-2، 51gl+4، 77 مویین کرده می‌شود.